Θέμα 2: Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί η πρακτική μεταξύ των γενεών στις επίσημες κοινωνικές πολιτικές, την ανάπτυξη της κοινότητας και την εργασία με παιδιά, οικογένειες και ηλικιωμένους για την προώθηση κοινοτήτων χωρίς αποκλεισμούς

Μέσα από σχέσεις, εκδηλώσεις της κοινότητας και διάφορες δραστηριότητες, όπως η αφήγηση, μεταφέρονται πολύτιμες γνώσεις σχετικά με την ιστορία, τον πολιτισμό και τα έθιμα μεταξύ των νεότερων και των παλαιότερων γενεών. Επιπλέον, διευκολύνουν τη μεταφορά δεξιοτήτων ζωής, όπως: ενσυναίσθηση, υπομονή, ανθεκτικότητα, συμπόνια, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχος, εθιμοτυπία, συμπεριφορά και τρόπους. Μαθαίνουν επίσης δεξιότητες, όπως η επικοινωνία και πώς μπορούν να ανταποκριθούν στις κοινότητές τους, καθώς και να αποκτήσουν ουσιαστικές σχέσεις.

Αυτή η εξειδίκευση συχνά δεν διδάσκεται ως μέρος ενός επίσημου προγράμματος σπουδών, αλλά μπορεί να διδαχθεί μέσω περισσότερων αλληλεπιδράσεων μεταξύ νεότερων και παλαιότερων γενεών. Δεν μαθαίνει μόνο η νέα γενιά από την παλαιότερη γενιά, αλλά η παλαιότερη γενιά μαθαίνει υπομονή, τεχνολογία, ανθεκτικότητα κ.λπ. από τους νέους. Οι παλαιότερες γενιές σήμερα είναι πιο μορφωμένες από τις προηγούμενες παλαιότερες γενιές, ωστόσο συχνά τείνουν να στερούνται συντροφικότητας και οικογενειακού δεσμού. Οι παλαιότερες γενιές μπορούν να γίνουν πρότυπα για τους νέους και να τους μεταδώσουν παραδόσεις και κληρονομιές. Η διαγενεακή μάθηση προσφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα πλαισίων, όπως νηπιαγωγεία, υπηρεσίες μετά το σχολείο, κέντρα ημέρας για ηλικιωμένους, γηροκομεία και κοινοτικά κέντρα.

Υποστηρίζεται συχνά ότι αλλαγές, όπως οι δημογραφικές μεταβάσεις, η οικονομική αναδιάρθρωση, η μετατόπιση των κοινωνικών κανόνων και η βελτιωμένη τεχνολογική καινοτομία έχουν οδηγήσει σε διαχωρισμό μεταξύ των γενεών. Έτσι, η αλληλεπίδραση μεταξύ των γενεών δεν είναι η ίδια όπως παλιά. Ως εκ τούτου, οι ευρωπαίοι φορείς χάραξης πολιτικής αναζητούν ολοένα και περισσότερο τον προγραμματισμό μεταξύ των γενεών ως τρόπο γεφύρωσης του χάσματος των γενεών και οικοδόμησης πιο συνεκτικών κοινοτήτων. Σε αυτό το πλαίσιο, δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στη διαγενεακή πρακτική (IP) ως μηχανισμό για την ενίσχυση της εγγύτητας των γενεών, τη βελτίωση της κατανόησης και της επικοινωνίας και την ενίσχυση της δέσμευσης για αμοιβαιότητα και αλληλεγγύη (Buffel et al., 2014).

Για επιτυχημένα προγράμματα μεταξύ των γενεών που συμβάλλουν στην κοινοτική ανάπτυξη και τις συνεκτικές κοινωνίες, οι σχέσεις μεταξύ των γενεών θα πρέπει να αναγνωρίζονται ευρέως τόσο σε επίσημα όσο και σε άτυπα συστήματα. Αυτό θα επέτρεπε στις γενιές να συμμετάσχουν σε συνεργατικό τρόπο για να παρέχουν αμοιβαία οφέλη. Υπό αυτή την έννοια, οι σχέσεις μεταξύ των γενεών μπορούν να αναγνωριστούν ως ένα από τα δίκτυα που μπορούν να συνδέσουν κοινότητες μεταξύ τους.

Η χρήση της IP στις κοινωνικές πολιτικές, χρειάζεται να ορίσουμε με σαφήνεια τι είναι η IP. Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι τρόποι ορισμού του, ωστόσο οι ερευνητές έχουν επισημάνει τρία κοινά χαρακτηριστικά στο IP: i) συμμετοχή ανθρώπων από διαφορετικές γενιές, ii) δραστηριότητες που αποφέρουν αμοιβαία οφέλη για όλες τις ομάδες και iii) οι συμμετέχοντες διατηρούν σχέσεις βασισμένες στο μοίρασμα. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά, οι IP μπορούν ακόμη και να προγραμματιστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα. Για παράδειγμα, οι πρακτικές μάθησης μεταξύ των γενεών μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων στους νέους. Οι πρωτοβουλίες φροντίδας και υποστήριξης μπορούν να σχεδιαστούν για την υποστήριξη ηλικιωμένων με συγκεκριμένες ανάγκες σωματικής ή ψυχικής υγείας· και προγράμματα που βασίζονται στην κοινότητα μπορούν να αντιμετωπίσουν ζητήματα, όπως η αναγέννηση της γειτονιάς ή ο κοινωνικός αποκλεισμός.